خاطره ی آیت الله بهاء الدینی (ره) از کشف حجاب

بسم الله الرحمن الرحیم

    آیت الله بهاء الدینی (ره):

    وقتی رضا خان در صدد اجرای قانون کشف حجاب برآمد، بنا شد روزی در قم رؤسای ادارات و بعضی از سرشناس ها را حتی از علما (!!!) دعوت کنند، تا با همسرانشان در مجلس مختلط زن و مرد شرکت کنند. روزی قبل از این ماجرا در مدرسه ی فیضیه با جمعی تا ساعت سه نیمه شب در حجره بودیم. حاج آقا روح الله هم بود. وقتی افراد رفتند و مجلس خلوت شد رو کرد به ما و گفت اگر از ما بخواهند در مجلس شرکت کنیم، چه باید کرد؟ تا ما رفتیم فکرش را بکنیم، ایشان گفت: ما قبول نمی کنیم. هر چه می خواهد بشود. خودش سوال کرد؛ خودش هم جواب داد. دیگر نوبت به روحانیت نرسید. پهلوی هم یک فحش به آخوندها داده بود که اینها را ولشان کنید.

                                                 سیری در آفاق، ص 208

روحی بزرگ در منزلی محقّر !!

بسم الله الرحمن الرحیم

    روحی بزرگ در منزلی محقّر

    استاد آیت الله مصباح یزدی دامت برکاته می فرمایند:

    خانه ای که علامه [طباطبایی] در آن زندگی می کرد خانه ی کوچک محقّری بود، خانه ای که حتی مرحوم علّامه نمی توانست دوستانش را در آن جا پذیرایی کند چون از نظر امکانات بسیار محدود بود.

     اوائل آشنایی با استاد از رفتارش خیلی تعجب کردم. گاهی مجبور می شدم به خاطر جواب گرفتن برای سوالی که برایم پیش می آمده، خدمت استاد در منزلشان شرفیاب شدم. ایشان در حالی که به جلوی در منزل آمد، دو دست خود را بر دو طرف در گذاشته، سرشان را بیرون می آوردند و به سوال من گوش می دادند و پاسخ می گفتند. گاه این سوال برایم مطرح می شد که چرا استاد از من نمی خواهند که به داخل منزل بروم. بعدها که آشنایی من با ایشان بیشتر شد، و گاهی اتفاق می افتاد که می توانستم به داخل منزلشان بروم متوجه موضوع شدم، خود ایشان می فرمود:

    «اگر من کار کنم و روزی سه تومان (سی ریال) مزد بگیرم برای من گواراتر است از این که به خانة کسی بروم و اظهار حاجتی کنم و وابستگی به بیتی یا شخصیتی پیدا کنم».

    مدت ها زندگی استاد از حق التألیف کتاب ها اداره می شد. سالها مبالغ هنگفتی مقروض بودند و نزدیکان ایشان حتی دامادشان مرحوم قدّوسی رضوان الله علیه از این موضوع اطلاع نداشت.

                              سیری در سیره ی علمی و عملی علامه طباطبایی، ص 179

                         به نقل از یادنامه اول علامه طباطبایی، ص 189 و 199

نباید آن ها را معطّل کنیم، شما معطل شوید از ولایت و ارادتتان کاسته نمی شود!!!

بسم الله الرحمن الرحیم

آیت الله بهاء الدینی رحمهُ  الله علیه:

علامه امینی (ره) برای تصنیف کتاب الغدیر به کتابی نیاز داشت، هر چه گشت پیدا نکرد. متوسل به حضرت امیر علیه السلام شد. روزی در حرم به حالت توسل حضور داشت که دید عربی آمد و رو کرد به ضریح حضرت و جسارت آمیز اظهار کرد: «اگر مردی کار مرا انجام بده». رفت و هفته دیگر که باز علامه در حرم بود آمد و رو کرد به ضریح حضرت و گفت: «بله، مَردی. کار ما انجام شد». علامه امینی (ره) خیلی ناراحت می شود که ما در خدمت شما هستیم چند وقت است مراجعه می کنیم اعتنایی نمی شود. شب در عالم رؤیا حضرت را زیارت می کند، آقا می فرماید: «آخر آن ها بدوی و بیابانی هستند. زیاد نباید آن ها را معطل کنیم، باید با آن ها مطابق طفولیتشان عمل کرد ولی شماها آشنایی با ما دارید معطّل هم بشوید از ولایت و ارادت شما کاسته نمی شود.» روز دیگر پیرزن همسایه می آید خدمت علامه و دستمال بسته ای که اوراقی از کتاب در اوست می دهد و می گوید: «خانه تکانی می کردیم. این کتاب بود، گفتم شاید به درد شما بخورد.» وقتی علامه نگاه می کند می بیند همان کتابی است که مدت ها دنبال او می گشته است.

                                                                                                     سیری در آفاق، ص 245

بدون تزکیه درک کلام خدا و پیامبر و ائمه علیهم السلام ممکن نیست

بسم الله الرحمن الرحیم

    آیت الله بهاء الدینی رحمة الله علیه:

اگر می خواهید موفق به درک و فهم کلمات انبیا، کلمات خدا، کلمات نهج البلاغه، کلمات صحیفه سجادیه شوید، باید مزکّی شوید. اگر مزکّی شدید درک می کنید. آنچه را متکلم اراده کرده است، معلوم نیست بفهمید، لکن مصادیق مفاهیم به اختلاف نفوس مختلف است. قرآن می گوید: «لا یمسّهُ إلّا المطهّرون». کتاب عزیز را غیر از انسان مطهر نمی تواند بفهمد. فهم حکیمانه میگوید: مراد از مطهر، مطهر از پلیدیهاست، مطهر از رذائل نفسانی و مطهر از شرک است. تا زمانی که انسان از این رذائل طهارت پیدا نکند و پاک نمی شود، با کتاب خدا آشنا نمی شود، درک فقهی می گوید: «لا یمسّهُ إلّا المطهّرون» یعنی تماس بدنی و اعضا و جوارح؛ یعنی بی وضو نمی توان دست به قرآن بزنی، این هم درست است. این هم مطهر است. طهارت از ارجاس تطهیر است.

                                                                                                            سیری در آفاق، ص 239