آیا ترجیح می دهید که خودتان مستقیماً به حقایق دست یابید یا از طریق آثار و دستاوردهای دیگران، حقایق را در یابید؟
مثلاً خودتان از طریق تفکر و استدلال به این مطلب برسید که هستی متناهی یا نامتناهی است یا از طریق استدلالی که دیگران بر این مطلب در نوشته ها و آثار خود بیان کرده اند، این مطلب را متوجه شوید؟!
چرا؟
پ.ن: ممکن است در وهله ی اول سوال، ساده به نظر برسد. ولی مقدمه ای است برای یک گفتگوی دقیق و جذاب!
.
.
عجیبه واقعاً!
مثل همیشه از کنارم رد شد و آرام گفت: «دوست داشتی دعا کن!»
منم مثل همیشه گفتم: «دوست دارم!»
اینبار رد شد و گفت: «دعا کن آدم شیم!»
در جواب چیزی نگفتم ولی در عوض با خودم گفتم: «کاش آنهایی که آدم نیستند این را بگویند»...
جرأت نمی کنم بگویم همه چیز دنیا بالعکس است، ولی انصافاً حداقل بعضی چیزها بالعکس جلوه می کنند...
آیا اموری نظیر «تشکر کردن»، «تبریک گفتن»، «قول دادن»و «پوزش طلبیدن» که با عبارات اینچنینی ابراز می شوند: «از شما تشکر می کنم»، «به شما تبریک می گویم»، «قول می دهم» و «پوزش می طلبم» یک عمل و رفتار هستند یا یک گفتار؟!
